Αν το La La Land είχε γυριστεί κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, πιθανότατα να πρωταγωνιστούσαν σε αυτό η Μάρθα Καραγιάννη και ο Βαγγέλης Σειλινός, ενώ ίσως είχε κλέψει τον τίτλο από την ταινία “Μια Κυρία στα Μπουζούκια”. Αν πάλι είχε γυριστεί σήμερα, πιθανότατα θα παρακολουθούσαμε την ιστορία της Mia και του Sebastian ακούγοντας τις μεγάλες σύγχρονες επιτυχίες Ελλήνων δημιουργών.

 

 

Τι θα έπαιζε, λοιπόν, από πίσω σε κάθε σκηνή; 

 

 

 

 

Στη διασταύρωση το τέλος δηλώνεις/ Περνάς με κόκκινο και με σκοτώνεις 

 

 

 

 

Μια μέρα μακριά είναι το αύριο/ Το “τώρα” σκοτεινό βαρύ και άγριο 

 

 

 

 

Κι αν ξυπόλυτη χορεύω με σημαία μου μια φούστα

 

 

 

 

Γυρνάς σαν αμαρτωλή/ Μέσα στα ξημερώματα

 

 

 

 

Πως μου κάνει πλάκα ο θεός/ Κι ο έρωτας ο ξαφνικός πάλι την πόρτα μου χτυπά

 

 

 

 

Στο θεό με πάει/ Όταν με κρατάει/ Όπως κι αν φερθεί/ Ο,τι κι αν μου πει, μου πάει

 

 

 

 

 

Τις Κυριακές θα με ζητάς στις εκκλησιές/ Τα Σαββατόβραδα θα ψάχνεις στο λιμάνι

 

 

 

 

Έτσι ξαφνικά/ Έτσι ξαφνικά/ Όπως μπήκες στη ζωή μου/ Θα φοβάμαι μη σε χάσω/ Ξαφνικά

 

 

 

 

 

Θα προχωράμε μαζί/ Μέσα σ’ αυτή τη ζωή/ Θα προχωράμε μαζί κι όπου μας βγάλει

  

 

 

 

 

 

Γύρνα και σβήσ’ τα όλα/ Εσύ ‘σαι πάνω απ’ όλα/

Για ένα πείσμα δεν χαλάει μια αγάπη/ Και ποιος δεν κάνει καρδιά μου λάθη

 

 

 

 

Σημασία δεν μου δίνεις και τρελαίνεσαι/ Παριστάνεις ότι πίνεις, αλλά φαίνεσαι

 

 

 

 

Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές σου/ Θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου

 

 

 

 

Πέταξα τα σκεπάσματα/ Και φόρεσα ό,τι βρήκα/

Και μες στη νύχτα με βροχή/ Τρεις παρά δέκα βγήκα 

 

 

 

 

Ένα τραγούδι πες μου ακόμα/ Και βαψ’ τον ήλιο με μαύρο χρώμα 

 

 

 

 

 

Βράδια μαγικά κι εμείς στ’ αστέρια/ Στα ψηλαφιστά, σώματα, χέρια